In mijn bezoeken en begeleiding aan schoolklassen zie ik dat een groot aantal kinderen snel afgeleid is, dat ze zich moeilijk kunnen focussen en soms last hebben van klachten zoals onzeker zijn, faalangst. 

Gefocust op jezelf, in alle rust je werk doen en de leerstof opnemen, kan al een grote uitdaging zijn. Er zijn steeds meer prikkels van buitenaf nodig om die focus te behouden. Daarnaast zijn we vanuit het systeem gewend om alleen ons hoofd te gebruiken en als waar(devol) te zien. Met als doel om daar van alles “in te stoppen” en vanuit daar ons leven te leven. Terwijl kinderen erom vragen, sommigen er zelfs om roepen, veel verder te kijken dan het hoofd alleen. We rennen vaak de metaforische trap op naar zolder (ons hoofd) en vergeten de rest van ons huis (ons lijf) bewust te bewonen. Terwijl er juist in die kamers onder de zonder zoveel meer wijsheid ligt opgeslagen dan we weten.

Ik zie tijdens mijn trainingen dat kinderen zich heel goed kunnen focussen op zichzelf, hun ademhaling én hun lijf. Als ze er maar bewust van (onder-wezen) worden gemaakt of tot worden uitgenodigd. Ik zie dat het juist nu heel wijs is, om dit wijze lijf, een krachtig verlengstuk van ons onderwijssysteem te maken.

Prachtig om te zien dat zelfs de meeste onrustigste kinderen het uiteindelijk lukt om in alle rust, puur op zichzelf gericht, kriskras door elkaar heen te lopen. En dat is meteen een mooie uitnodiging voor ons allemaal. Kunnen we in ons lijf aanwezig zijn terwijl we door ons soms chaotische leven bewegen?