Wat ik veel tegenkom bij (jonge) vrouwen/moeders is ‘zelfafwijzing’ & ‘hard zijn voor zichzelf’.
Heel abrupt en duidelijk of juist heel subtiel wijzen ze zichzelf èn hun emoties af. Want wat gebeurt er als je bijvoorbeeld niet verdrietig mag zijn/mag huilen van jezelf (en je omgeving)? Dat het verdriet meteen opgelost of ingeslikt moet worden?
Dat betekent dat dat stuk van jou er niet mag zijn, dat kleine verdrietige meisje in jou wordt weggestopt en vergeten. Totdat ze steeds iets harder gaat schreeuwen en er wel uit MOET (op wat voor manier dan ook).

Erkennen van je verdriet, het eruit huilen, verdriet toelaten, lief zijn voor jezelf en dat kleine meisje. Het is nodig het te helemaal te erkennen, van jezelf en daarbij dat van je kinderen. “Je voelt je verdrietig hè?” In plaats van “Daar hoef je toch niet om te huilen?”

Dàt is helend en maakt je een gelukkiger mens. Alleen al met bewustwording hiervan kun je een shift maken.

Mooi om n’s na te gaan waar jij behoefte aan hebt bij verdriet. Dat is wat je jezelf en je kind mag geven🙏.